مگه میشه

مگه میشه تو رو دید و به ترانه نرسید

بگو میشه تازه شد می شه تو رو نفس کشید 

مگه میشه از تماشای اتیش بازی گذشت

بگو میشه با تو تا اخر شعله ها دوید

مگه میشه تو رو دید و از سپیده پر نشد

تو رو دید و از سفر های ندیده پر نشد

تو رو دید واز حریق شاپرک حرفی نزد 

از هوای این همه نفس بریده پر نشد

اره میشه میشه تا ستاره رفت

تا ته عشق تو باز دوباره رفت

بگو میشه تو رو فهمید

میشه از خوندن نترسید

میشه وزن عاشقانه 

به غزل درد تو بخشید

میشه باز دیوونه تر شد

میشه با تو دربه در شد

اره میشه میشه تا ستاره رفت

تا ته عشق تو باز دوباره رفت

به تو عادت کرده بودم

به تو عادت کرده بودم

ای به من نزدیک تر از من

ای حضورم از تو تازه

ای نگاهم از تو روشن

به تو عادت کرده بودم

مثل گلبرگی به شبنم

مثل عاشقی به غربت

مثل مجروحی به مرهم

لحظه در لحظه عذابه

لحظه های من بی تو

تجربه کردن مرگه

زندگی کردن بی تو

من که در گریزم از من

به تو عادت کرده بودم

از سکوت و گریه شب

به تو حجرت کرده بودم

با گل و سنگ و ستاره

از تو صحبت کرده بودم

خلوت خاطره هامو

با تو قسمت کرده بودم

خونه لبریز سکوته

خونه از خاطره خالی

من پر از میل زوالم

عشق من تو در چه حالی

انتظار...

ای همچو دریا 

زلال و بی انتها

دل من بسان دیواره ی سنگی ساحل

امواج پر خروشت را

به انتظار نشسته است.

تورا من چشم دراهم

من آن اندوه سرشارم که روزی شعله زد آهم

و لرزید آسمان از ناله های گاه و بیگاهم


مرا در آتش عشقت چنان پروانه سوزاندی

ولی صد سال دیگر هم " من از یادت نمی کاهم "


اگر قصد سفر داری نمی گویم نرو اما ...

جهان را بی نگاه تو نمی خواهم نمی خواهم


تو می دانی که چشمانت تمام هستی من بود

گرفتی هستیم را پس نگو از رنجت آگاهم


تویی آماده رفتن و من تنهاتر از هر شب

برو ای مهربان اما ... " تو را من چشم در راهم "

ای خدا غصه نخور از تو فراری نشدم

بعد از آن حادثه در کفر تو جاری نشدم

با وجودیکه به حکم تو دلم زخمی شد

شاکی از آنکه مرا دوست نداری نشدم

ابر را چوب همین سادگی اش ویران کرد

منکه ویرانتر از آن ابر بهاری نشدم

ای خدا غصه نخور باز همین می مانم

من زمین خورده این ضربه کاری نشدم

هرکسی خواست تو رااز من جدا سازد دید

هر چه کردی تو به من از تو فراری نشدم